Het vertrekpunt van de solotentoonstelling As it (n)ever was van Athos Burez (1987, BE) vormt een collectie nooit eerder vertoonde historische postkaarten van en over Genk.
De postkaart mag vandaag dan wel gepercipieerd worden als een nostalgisch hebbeding, ooit was ze het communicatiekanaal bij uitstek om korte, frivole boodschappen met het thuisfront te delen. In een handgeschreven boodschap van enkele lijntjes vertelde de toerist waar hij zich bevond, wat hem opviel en wat de dag verder nog zou brengen. Maar even belangrijk als de tekst is het beeld, meestal een foto, op de voorzijde van de postkaart. Sinds medio 19de eeuw – wanneer de postkaart in heel Europa opgang maakte – worden landschappen, stadszichten, monumenten en andere merkwaardigheden zorgvuldig gefotografeerd. De fotograaf in kwestie bleef anoniem en werkte voor een uitgeverij of producent die de postkaarten in grote oplagen liet drukken. De combinatie tussen de anonieme fotograaf en het formaat van de postkaart als kleinschalige communicatietool maakt dat de picturale kwaliteiten en inhoudelijke keuzes van de beelden worden onderschat. En dat is geheel onterecht. Wie de tijd neemt, ziet geënsceneerde decors, excentrieke personages en sublieme stukjes natuur.

Hedendaags fotograaf Athos Burez liet zich inspireren door de collectie van 1500 stuks die 150 jaar Genk capteren; van natuurgebied over kuuroord, kunstenaarsdorp naar industriestad, toeristische trekpleister en rasterstad. Het resultaat zijn meer dan zeventig nieuwe beelden die in verschillende formaten en materialiteiten worden tentoon gesteld. Burez’ beelden overspannen eveneens 150 jaar, maar nemen een loopje met onze notie van objectiviteit en tijdsbeleving. Want welk facet van een stad verdient vereeuwigd te worden? Welke gebeurtenissen willen we ons herinneren? Wat is belangrijk en wat (schijnbaar) banaal? Athos Burez speelt met de geschiedenis en het resultaat zijn minutieus geënsceneerde taferelen waarin feit en fictie door elkaar lopen en de grote en kleine verhalen uit een lokale geschiedenis speels naast elkaar worden geplaatst. In een hedendaagse versie van het gesloopte Hôtel des Artistes voert Burez een bont gezelschap gasten op die de kijker doen tijdreizen naar een moment en een plaats die er (n)ooit was.